بی سواد

اگه خداوند بزرگ

بده به من فرصتی

می خوام بشم قربون تو

تویی که آخر مرام

یا که خود معرفتی

می خوام بشم فدای تو

تویی که بی تو نفسام

حرومه و بی خودیه

رسم زمونه رو ببین

با ما چه بازی می کنه

نوبت ما که می رسه

واسم چه نازی می کنه

می دونه که چشمای تو

بادل من چه می کنه

ندیدنت عذابه و

داغمو تازه می کنه

تکه و پاره س این دلم

ولی ولش

معرفتت کشته گلم

دروغگو دشمن خداست

وقتی تو امیدی تو دل

دل ما خالی نبود

بی عشق و حالی نبود

عشق و حالش غصه بود و                                                    

توش پر بی هم نفسی

نداشت ازش خبر کسی

تا اینکه تو اومدی و رفتی تو دل

معرفت رو نوشتی و قاب کردی و گذاشتی آخرش رو دل

منم دارم معرفت رو می نویسم

ولی آخه چی کار کنم بی سوادم به گرد تو نمی رسم